dinsdag 2 augustus 2016

Euphorbia of Wolfsmelkplant dl. 2

In april schreef ik een blog over het stekken van de Wolfsmelkplant. Nu in augustus wordt het hoog tijd voor een update. Hoe gaat het met de stekken?

De uitlopers zijn zichtbaar!
De verse stekken heb ik volgens de aangegeven werkwijze behandeld. De tips had ik van internet geplukt, maar het zijn niet mijn tips geworden... Binnen een mum van tijd verdroogden de stekken.

Aan drie kanten zijn de uitlopers zichtbaar. Hoe groot worden ze?
De stek die al geworteld was, heb ik afgesneden en weer in een pot gezet. Als observeren en kijken de zijscheuten laten groeien, dan waren de zijscheuten al heel erg groot geweest. Maar helaas, kijken doet niet groeien. Na een maand leek het, eindelijk, dat ik puntjes tussen de stekels zag. Of: 'is de wens de vader van de gedachte'?

Uiteindelijk ontwikkelt het stekje mooie, frisse zijscheutjes die nog groeien ook. Inmiddels staat de Euphorbia tussen andere cactussen. Deze plant blijf ik toch cactus noemen, ook al schijnt het een vetplant te zijn.

De grote Euphorbia die ik had, heb ik verkocht. De plant stond redelijk laag en was heel groot. Onze jongste moet nog met planten leren omgaan en ik vond het niet verantwoord om hem dat met deze plant in de buurt te leren. Van deze plant mocht ik, voordat hij het huis verliet, nog een stek afnemen en die stek heb ik weer gestekt volgens mijn eigen methode:

1) zijscheut afnemen
2) witte melk eraf deppen (het witte vocht is giftig!)
3) een dagje laten liggen
4) stek in de grond
5) aarde beetje vochtig houden
6) na ongeveer drie maanden de stek afsnijden en zonodig verpotten
7) het bovenste gedeelte heb ik weer als stek behandeld (niets weggooien en vooral lekker bezig blijven...)


De stek die ik in april in de grond heb gezet, heeft teveel zonlicht gehad en is lekker gebruind. Dat hoort niet, maar verder brengt het de stek geen schade toe (voor zover ik weet).
Nu maar hopen dat deze stek ook goed aanslaat en ik ben heel benieuwd wanneer ik de eerste stek 'plant' durf te noemen.... 
Alle cactussen heb ik van overal uit het huis gehaald en bij elkaar gezet op een houten plateau.

Tradescantia Zebrina

Stekjes van de Tradescantia Zebrina




Met zoveel stekjes voel ik me bijna een kweker. Het doet me denken aan zakken vol hortensiastekjes die ik vroeger in de kas van mijn vader mocht poten. Heerlijk werk was dat. 

Het leuke van stekken is dat het bij sommige planten noodzakelijk is: de ranken werden van deze plant te lang en dan is snoeien toch echt nodig. Bruikbaar plantmateriaal weggooien, nee, dat doet Tine niet. 

Overigens moest ik laatst wel stekken weggooien van het broertje of zusje van deze plant. De stekken waren goed aangeslagen maar er zat helaas luis in. Tegen luis spuiten is mogelijk, maar ik houd er niet van. Meestal is het lastig om de luis eronder te krijgen en waarschijnlijk is het milieuvriendelijker om het plantmateriaal weg te gooien dan om bestrijdingsmiddel te gebruiken. Al wil ik niet zeggen dat de bestrijdingsmiddel die wij in de winkel kopen, heel schadelijk is voor het millieu maar keuzes moet je hierin wel maken. 

Gelukkig is deze plant niet geplaagd door de luizen en kan ik aan de slag met het snoeien van de plant. Omdat dat veel stekjes oplevert, en mijn ruimte niet onbeperkt is, kies ik voor de kopstekjes. Een aantal stekjes laat ik in het water wortelen en een aantal stekjes laat ik buiten in een potje met grond wortelen / groeien. De kans op luis is volgens mij wel groter buiten maar ik wil eens kijken of het mogelijk is om deze stekjes buiten te laten opgroeien. Voor de verandering heb ik mijn potje stekpoeder weer eens gepakt en de stekjes daarin 'gedoopt' voordat ze de grond ingingen. 

Mijn uitdaging met deze plant is dat ik de ranken minder lang wil hebben. Ik heb te lange stukken steel naar mijn zin. Als je de plant in de winkel ziet, is de plant lekker compact: je ziet veel blaadjes maar bijna geen steel. Snoeien is natuurlijk een optie maar het is niet de bedoeling dat de uitlopers die door het snoeien gaan groeien, ook weer lange ranken worden. Genoeg te doen en... wordt vervolgd!


de moederplant